آن گاه خداي تعالي براي زيستن در آسمانهايش و ، معمور ساختن آسمان برين ، خلقي بديع ، يعني ملايكه را آفريد . و راههاي گشادۀ آسمان را از آنان بينباشت . و فضاهاي گشادۀ آسمان را به آنان پر نمود . آواز تسبيح آنان در فضاي قدس الهي و آن سوي حجابها و پرده سراهاي مجد و عظمت ، طنين افكند . و فراسوي اين آوازهايي كه گوش را كر مي كنند ، انواري است كه ديده ها را طاقت نگريستن در آنها نيست ، پس خيره در جاي خود بماند كه پاي از حد خود فراتر نهادن نتواند .

ملايكه را خداي سبحان صورتها و اندازه هاي گونه گون بيافريد . بالهايي دارند و ، تسبيح گويان ، عظمت و عزّت او را مي ستايند . آنان هيچيك از آفريدگان خداي تعالي را به خود نسبت نمي دهند و مدعي چيزي كه تنها خداي تعالي توان آفريدنش را دارد نخواهند بود . « بندگاني بزرگوارند كه در سخن بر او پيشي نگيرند و به فرمان او كار مي كنند - سورۀ 21 ، آيات 26 و 27 »

آنها را درجت و منزلتي كه دارند ، امينان وحي خويش گردانيد و ودايع اوامر و نواهي خود بر دوشآنها نهاد تا به پيامبرانش برسانند . ملايكه ها را از آلايش ترديدها و شبهه ها دور نگه داشت و از ايشان كسي نيست كه بخواهد بر خلاف رضاي او كاري كند . آنان را ياري نمود و دلهايشان به تواضع آشنا ساخت و خشوع و آرامش بخشيد.  اداي حمد وسپاس خود برآنها آسان گردانيد و برايشان نشانه هاي روشن بر پاي داشت كه راه يكتا پرستي او بيابند و بار گناهان بر دوشهايشان سنگيني نكند و در پي هم آمدن شبها و روزها در آنان دگرگوني پديد نياورد . ايمان استوارشان را تبرهاي شك و ترديد هدف قرار ندهد و يقين محكمشان ، دستخوش ظن و گمان نشود . در ميانشان آتش حسد و كينه افروخته نگردد . آن حيرت و سرگشتگي كه رباينده و نابودكنندۀ شناخت خداوند است ، از ايشان بدور است . عظمت و هيبت جلال الهي در درون سينه هايشان جاي گرفته ، وسوسه ها را طمع آن نيست كه بر افكار و انديشه هاييشان مسلّط گردد .

 گروهي از ملايكه هستند ، كه در درون ابرهاي باران زاي و بر سر كوههاي بلند و در ميان تاريكيهايي ، كه مردمان راه خود در آنها گم مي كنند ، جاي گرفته اند . بعضي از ايشان پاهايشان زمين را سفته است و به فروترين طبقات آن رسيده و چون پرچمهاي سفيدي در درون هوا و فضاي خالي پيدايند . بادي خوشبو در زير قدمهايشان هست كه ، آنها را در همان جاي كه رسيده اند ، نگاه داشته است .

عبادت و بندگي خدا از هر كار ديگرشان باز داشته و حقيقت ايمان سبب شناخت ميان آنها و خدايشان گرديده ، كه آنان را با خدايشان پيوند داده است . اين يقين و باور توجه آنان را از ديگران منصرف ساخته و از شدت شوق همۀ توجهشان به خداست .

هر چه خواهند از او خواهند و از ديگري توقع هيچ چيز ندارند .

حلاوت معرفت او را چشيده اند و از جام محبت او نوشيده اند و خوف خدا در اعماق دلشان ريشه دوانيده و در اثر عبادت بسيار پشتشان خميده شده است . شوق و رغبتشان به ذات احديت ، سبب نقصان در تضرع و زاريشان نشده و قرب منزلتشان ريسمان خشوع از گردنهاشان نگشوده .

خودپسندي سبب آن نشده كه عبادات خود بسيار شمارند و فراواني خضوع و زاري به درگاه خداوندي ، موجب آن نگرديده كه حسنات خود را بزرگ به حساب آورند . در عبادت مجاهدت كرده اند ملول و مانده نشده اند و شوق و رغبتشان كاستي نيافته . آري ، شوق و رغبتشان كاستي نيافته تا از اميد خود به پروردگارشان بكاهند . مناجاتها و رازها و نيازها به درگاه خداوند زبانشان را خشك نساخته و هيچ كار ديگري آنان را به خود مشغول نداشته تا فريادخواهي و راز و نيازشان با خداوندشان به خاموشي گرايد . اطاعت پروردگار را صف كشيده اند و شانه به شانه داده اند و هرگز در انديشۀ استراحت نبوده اند تا شانه از زير بار فرمان الهي خالي كنند يا در عبادت قصو ورزند يا بر عزم و سعي آنها گرد فراموشي و غفلت نشيند . فريب شهوات و اميال بر همتشان اثر نگذارد

دادار عرش ذخيرۀ ايام فاقه و مستمندي آنهاست . هنگامي كه ديگران روي به درگاه بندگان نهند ، شوق و رغبت ايشان به درگاه خداست .

پرستش او را پاياني نمي شناسند و آنچه آنان را به طاعت و بندگي حق مشغول داشته ، اشتياق عبادت است كه در دلهايشان جاي كرده و سرچشمۀ آنان اميد به رحمت و بخشايش اوست و ترس از عذاب اوست كه هيچ گاه از آنان جدا نشود . آن چه سبب خوف آنها از خداست هيچگاه منقطع نگردد ، كه از كوشش در طاعت باز ايستند و آزمندي گرفتارشان نساختهتا سعي و كوشش بر امور دنيوي را بر جد و جهد در امر آخرت برگزينند . اعمال و عبادات خود را بزرگ نمي شمارند كه اگر بزرگ مي شمردند ، اميد به پاداش آن ، خوف خدا را از دلهايشان مي زدود .

شيطان بر ايشان غلبه نيافته تا دربارۀ خداوندشان اختلاف پديد آيد . و چون در ميانشان هيچگاه نزاعي در نگيرد ، كارشان به جدايي و تفرقه نكشد . حسد و كينه توزي بر آنها غلبه ندارد و شك و ترديد ها در امر دين موجب آن نگرديده كه گروه گروه و فرقه فرقه گردند . و اختلاف همتها و مقصد ها سبب تقسيم آن ها به جماعات گوناگون نشده است .

آنان اسير ايمان خويش اند . عدول از حق و سستي در عبادات آنها را از ايمانشان جدا نساخته . در طبقات آسمان حتي جايي به قدر پوستي نيست كه از ملايكه خالي باشد . در هر جا ملكي هست يا در حال سجده يا اگر در حال سجده نباشد در تلاش و كوشش عبادت پروردگار . بر اثر بسياري اطاعت پروردگار ، بر علم و يقين خويش بيفزايند و عزّت پروردگار عظمت او را در دلهايشان افزون سازد .

  گوشه هايي از خطبه 90 نهج البلاغه

خدايا كمك كن بندۀ خوبي برات باشيم ...

اي مردم آن چه بيش از هر چيز ديگر مي ترسم كه بدان گرفتار آييد ،

دو چيز است ،

از هوا و هوس پيروي كردن و آرزوهاي دراز در دل پروردن .

پيروي هوا و هوس از حق منحرف مي كند و آرزوهاي دراز ،

 آخرت را از ياد مي برد .

بدانيد كه دنيا پشت كرده و شتابان مي گذرد .

و از آن جز ،

ته مانده اي چون ته مانده آبي در ته ظرفي ،

 كه آب آن ريخته باشند ،

باقي نمانده است .

بدانيد ،

كه آخرت روي آورده است و هر يك از آن دو را فرزنداني است .

شما فرزندان آخرت باشيد نه فرزندان دنيا .

زيرا هر فردي در روز قيامت به پدرش مي پيوندد .

امروز روز عمل است نه حساب و فردا ،

روز حساب است نه عمل .

 خطبه 42 نهج البلاغه

وفا همزاد راستي است .

هيچ سپري نمي‏شناسم كه بهتر از وفا آدمي را از گزند در امان دارد .

و آنكه بداند ، كه پس از مرگ به گجا باز مي گردد ،

هرگز راه بي وفايي نپويد .

ما در زماني  زندگي مي كنيم كه بيشتر مردمش بي وفايي و غدر را گونه اي كياست ميشمرند و نادان نيز ،

چنين مردمي را زيرك و كارگشا مي خوانند .

اينان چه سودي مي برند ؟

خدايشان نابود كناد ،

مردم كارافتاده و زيركي هستند كه مي دانند در هر كاري چه حيلت سازند ،

ولي امر و نهي خداوندي سد راه آنان است .

اينان با آنكه راه و رسم حيله گري را مي دانند و بر انجام آن توانايند ،

گرد آن نمي گردند .

تنها كساني كه از هيچ گناهي پروايشان نيست ،

همواره منتظر فرصت اند تا در كار مردم حيلتي به كار برند .

خطبه 41 * نهج البلاغه

حلول ماه مبارك رمضان ( هلال رهايي ) بر همگان مبارك باد

اي دوست ز رحمت دل اگاهم ده / در ماه دعا سير الي اللهم ده

ماه رمضان و ماه مهماني توست / در محفل مهماني خود راهم ده . . .

التماس دعا

اللهم عجل لوليك الفرج